Beschrijving

In Kreukelzone zijn 52 columns gebundeld over ouder worden. Het gaat om de andere kant van het ouder worden: de kant zonder vreselijke ziektes, maar met kleine ongemakken, ergernissen en gekkigheden waar soms over te treuren valt, maar vaker om te grinniken of op z’n minst te glimlachen.

Fragment

Altijd wel iets kwijt

 

Ik weet nog dat mijn moeder vroeger zei: ‘Kind toch, straks ren je weg en vergeet je je voeten.’

Ik was altijd wel iets kwijt. Zo heette dat toen: kwijt zijn.

Nu heet het vergeten en op een of andere manier is dat erger.

Vergeten waar je iets neer hebt gelegd, vergeten wat je van plan was, vergeten welke titel je in je hoofd had en voor welk stukje die titel was bedoeld.

Vergeten was heel lang niet erg.

Dertig jaar geleden was ik al vergeetachtig en daar maakte ik me zelden druk om. Af en toe maar, omdat mijn vader alzheimer kreeg voor hij zestig was en ik op sombere dagen dacht: vanmorgen was ik vergeten welk verhaal ik wilde lezen in de krant, ik zal toch niet ...

Meestal ging ik er vlot aan voorbij. Ik ben het vergeten en wat dan nog, ik heb zoveel aan mijn hoofd, logisch dat er dingen bij inschieten.

Ergens kwam een omslagpunt. Vergeten werd zorgelijk. Ben ik al zo oud? Gaat het nu zo snel? Drie dingen achter elkaar waarvan ik geen idee meer had.

Toen ik daar was beland, ging ik opletten. Ik ging niets beter onthouden, maar ik ging wel optellen. Hoe vaak ik iets vergat, wat ik vergat en of er een logische redenering voor te bedenken was. In het begin lukte het beter dan later, toen ik alle verklaringen honderd keer had gebruikt. Het a-woord nestelde zich in mijn hoofd. Opa alzheimer, oma, pa en daarna ma, het is een ketting en waarom zou ik er geen schakel van zijn?

Om een of andere reden ebde dat gevoel ook weer weg. Ik vergeet nog steeds met regelmaat iets, twee dingen tegelijk doen kan ik niet en ik weet zelden waar ik mijn pen heb gelaten of welke datum het is. Maar het komt niet vaker voor dan toen ik veertig was en ik heb het toch maar mooi gered tot leuk in de zeventig. De komende tien jaren zie ik met vertrouwen tegemoet en daarna zien we weer.

Berusting, heet dat. Mooi woord, berusting. Denk er aan als u iets kwijt bent en zorg dat u het accent legt op de lettergreep rust.

 

Recensie

Ruim vijftig columns over ouder worden van de auteur van romans, misdaadromans en jeugboeken en met name de bekende rood-gele Bob Evers-serie. De in een lekker leesbare letter gedrukte bundel biedt een scala aan herkenbare alledaagse ervaringen met en kanttekeningen bij het ouder worden en het omgaan met ouderen. Vele kleine ongemakken en ergernisjes passeren luchtig de revue. Een aardig boekje waarin een oudere zelf zijn ervaringen met ouder worden vewoordt, bespreekt en relativeert.

(F.M. Boon, NBD Biblion)