Beschrijving

Annika Kommer is een wedding planner met bijzondere klanten: drag queens, een tandarts die een hekel heeft aan kinderen en hoopt dat zijn dochter snel verhuist, liefst naar Argentinië, en een man die in zijn achtertuin een jacht heeft gebouwd en er mee wil trouwen. De hobby van Annika is auto’s, met als specialisatie aanrijdingen en het opstrijken van verzekeringspenningen. De eigenaar van een Audi betaalt opvallend snel en Annika wordt nieuwsgierig als vlak bij de plaats van de aanrijding een dode man wordt gevonden die lid is van een comité tegen de burgerluchthaven die de gemeente Enschede zo graag wil. Ze gaat op onderzoek uit met haar ex-vriend, telg van een familie in Glanerbrug die leeft van oplichting, afpersing en verzekeringsfraude, en raakt verwikkeld in een web van intriges, pesterijen en dreigingen met als voornaamste tegenstanders een lobbyist en diens tweelingbroer die geld verdient aan persoonsgebonden budgetten. Inzet blijkt een opname over rapporten die zeggen dat een luchthaven onhaalbaar is en die door de gemeente Enschede in de onderste la zijn gelegd.

Fragment

Links op het bruggetje in Het Volkspark stond miss Windy met een hand tegen het gouden kroontje dat in wankel evenwicht op haar zwarte pruik lag en met kippenvel op de plaatsen waar haar huid niet werd bedekt door de zwarte minijurk met gele stippen, de bijpassende handschoenen tot boven de ellebogen, de nylons tot net boven de knie met de kousenbanden vol gele strikjes. Ze droeg oorbellen van anderhalf ons per stuk, had vier kleuren make-up boven de ogen en paarse lippen. Aan de zijkant van haar nek was de tatoeage zichtbaar met de tekst Voor Mamma. Als ze zich uitrekte was ze op haar hoge hakken zonder pruik 1.68 meter, met pruik 1.98. Rechts stond miss Alexis te bibberen in haar lange witte jurk die begon met een hoepel onder de kin, strak zat van borsten tot net boven de knie en eindigde in een hoepel vlak boven de grond. Ze droeg geen sieraden. Haar lengte was 1.93 meter.

Bruidegom en bruid, net getrouwd en omringd door vrienden die riepen, floten en vooral naar elkaar keken: miss Dany Parton met een taupe vest tot op de heupen en eronder een broekje waar je niet mee in een zwembad zou mogen, miss Fabiola in een gehaakt topje en een korte broek van groen leer, drie misses Marylin in jurken die bedoeld waren om op te waaien, miss AlphaKitty, miss BetaKitty en miss Kitty Kat, miss Jerrel uit Engeland die geen woord Nederlands sprak en jaloers was op de overall zonder bovenstuk van miss Sahara, miss Nomi, miss Nuomi en miss Naomi.

De andere namen was de vrouw die de leiding had vergeten. Het was haar vak namen te onthouden en ze was er goed in, maar hier was geen beginnen aan. Miss Windy heette Wilhelm en miss Alexis Albert, maar de Marilyns en de Kitty’s waren niet uit elkaar te houden en daarom noemde ze iedereen miss. De gasten namen er genoegen mee, maar haar zat het dwars. Ze had het verzoek om de bruiloft te organiseren moeten weigeren. Ze wist het op de avond waarop Wilhelm en Albert langs waren gekomen en haar bijna hadden gesmeek; tranen in de ogen, handen gevouwen, niemand wilde en ze hadden hulp nodig, alsjeblieft, alsjeblieft.

Drie dagen voor het feest had ze iedereen bij zich laten komen, de personeelsleden van het cateringbedrijf, de bloemenhandelaar, de bakker die de taart van drie verdiepingen zou leveren met bovenop de foto’s van het bruidspaar voor en na de verkleedpartij. Ze had uitgelegd dat het, vakmatig gezien, ging om een gewone bruiloft en dat ze professionaliteit verwachtte, zonder gegiebel. Iedereen had geknikt en ‘ja, natuurlijk’ gezegd, maar dat was toen de theorie nog niet opzij was gedrukt door de praktijk en door bezoekers van Het Volkspark die luidkeels commentaar leverden.

Ze had gedaan wat ze kon en als de fotograaf klaar was met de foto’s op de brug, bij de vijver, bij het oorlogsmonument en bij de hertenkamp kon ze naar huis. Uitblazen. Alleen wist ze dat meteen naar huis gaan geen optie was. Eerst moest ze zich ontspannen.

Ze keek naar miss Happy die een hand had geschoven onder het truitje van miss Clearly en haalde diep adem. God, wat was ze toe aan een auto die van links kwam.

Recensie

In 2012 greep Peter de Zwaan met ‘De vuurwerkramp van Harmen Saliger’ net naast de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Dat was extra zuur omdat het verhaal over de vuurwerkramp superieur is aan sommige boeken die in eerdere Stropedities wél de prijs wisten te bemachtigen. Zo gaat dat.

Ook in ‘De bruiloften van Annika Kommer’ begeeft de auteur zich op het weinig courante pad van de misdaadkomedie. ... De Zwaan neemt compositorisch veel hooi op de vork. Omdat hij zo mooi en geestig schrijft, komt hij daar mee weg.

(Hans Knegtmans, Het Parool)

 

In de wereld van De Zwaan is geen plaats voor saaie normale mensen. Een vergelijking met Carl Hiaasens werk ligt voor de hand.

(G.P. Schuring, NBD|Biblion)

 

De Zwaan schildert de onderwereld van de stad Enschede met veel smaak en humor, en heeft er duidelijk plezier in zich voor te stellen wat er zich allemaal afspeelt in het milieu van aso’s, oplichters en graaiers.

(Niels Nijborg, Crimezone, leesplezier ****)

 

Peter de Zwaan beschikt over een zo uitzonderlijk talent dat hij dit jaar voor de tweede keer op de shortlist belandde, ditmaal met zijn in de Twentse grond wortelende thriller ‘De bruiloften van Annika Kommer’. ... Het boek is een complexe tour de force, die alleen een geoefende en getalenteerde auteur tot een goed einde kan brengen. Dat De Zwaan nergens zijn greep op de gebeurtenissen verliest toont aan dat hij inmiddels een gelouterde schrijver is, en een topper in zijn genre. De Zwaan heeft met dit boek hoog gegrepen, maar zijn knappe spel met de werkelijkheid maakt het helemaal waar.

(Juryrapport Overijssels boek van het jaar 2012)