Beschrijving
Maick Jonn is een uitgever die niet van uitgeven houdt. Hij houdt van oude boeken, van zijn kantoor waar zelfs zijn vrouw Nicki niet wil komen en van eindeloos zitten denken. Als tijdverdrijf treedt hij op als bemiddelaar. Ruzie met uw verzekering, met uw baas, met de buren, Jonn met zijn eeuwige glimlach zoekt een oplossing.
Als Jonn in contact komt met Addo Muntz verandert zijn leven. Bemiddelen doet hij nog steeds, maar het kruimelwerk kan hij laten liggen. In een gloednieuw kantoor en voorzien van een doorgewinterde secretaresse wordt hij bemiddelaar in ontvoerings- en afpersingszaken. Te laat merkt hij dat Muntz meer is dan een collega die het werk niet in zijn eentje aan kan.
Fragment
Hieronder volgt de tekst van de eerste twee hoofdstukken van 'De Bemiddelaar':
1.
Omdat hij er zo vaderlijk uitzag, daarom. Rond gezicht, eeuwige glimlach, ogen die je recht aankeken, hoog voorhoofd met ik-vind-jou-ook-aardig rimpeltjes. En dan die blik. Vertel het me maar, ik begrijp het allemaal, geneer je niet.
Zo zat het met Maick A. A. Jonn.
Ze kwamen naar hem toe, stortten hun hart uit en namen hem in dienst.
Hij had rijk kunnen worden aan zijn bemiddelingsbureau. Het bezwaar was dat hij niet zakelijk was en nooit durfde vragen wat hij in gedachten had. Hij dacht 500 en vroeg 150. ‘Voor deze keer.’ Dan zeiden ze: ‘Goed,’ maar als ze terugkwamen dan was het: ‘Weer voor 150, net als de vorige keer?’ en dan was hij heel trots op zichzelf als hij zich hoorde zeggen: ‘Dit keer is het 200.’
Hij hield van boeken, vooral van oude, die roken naar vroeger, naar de bibliotheek van zijn vader waar hij alleen mocht komen als hij overal afbleef en waar hij genoot van de lucht van vergelend papier. Later las hij oude boeken, en koesterde hij ze. Nieuwe boeken deden hem weinig. Misschien dat daardoor zijn uitgeverij verlies leed. Gebrek aan aandacht, interesse, handelsgeest. Als de nood hoog was zette hij extra advertenties en bemiddelde hij tot hij deurwaardervrij was.
Zo ging het met Maick A. A. Jonn, en hij kreeg er meer dan genoeg van.
Op de dag van de crisis kwam het begin van de oplossing.
2.
De crisis was de vorige avond ingezet met zuchten.
Nicki zat op de rand van het bed en smeerde crème op haar benen. ‘Waarom gaf je geen antwoord?’
‘Antwoord op wat.’
‘Op mijn vraag natuurlijk.’
‘Welke vraag.’
Zucht. ‘Welke vraag. Wat we met het feest moeten.’
‘Heb je dat gevraagd?’
‘Net. Toen je op de wc zat. Ik vroeg: Wat doen we nou als we feest hebben.’
‘Ik zat op mijn buik te drukken. Als ik niet druk komt er helemaal niks, of ik voel dat het inscheurt en dan loop ik vijf dagen met jeuk aan mijn kont. Ik heb niks gehoord.’
Hij keek haar niet aan, bij Nicki hielp zijn vaderlijke blik al lang niet meer.
Ze pakte een nieuw mesje, deed het in de houder en krabde over haar onderbeen. Zwarte spikkels in de crème. ‘Ik vroeg dus: wat moeten we met het feest. Heb niet het lef om te vragen welk feest.’
Vijfentwintig jaar getrouwd, daar maak je geen grappen over.
Roosje op tafel, kaarsje desnoods, gefeliciteerd zeggen als de wijn was ingeschonken.
Kinderen, meervoud. Op de dag dat Annemay trouwde hadden ze er een kind bij gekregen. Benjamin, die ze Chipper noemde waarna ze naar hem lachte met het gezicht van ‘ons geheimpje’, dertig jaar, met een buik dikker dan die van hem en een laag voorhoofd. Het soort kind waarbij je automatisch je hoofd schudde als je er in de wieg naar keek.
‘Chip is geen kind van ons.’
‘Benjamin. Annemay wil een feest, dat heeft ze gisteren nog gezegd toen ze belde.’
Tegen moeder-dochter geweld kon hij niet op en dat wist ze, hij zag het aan de manier waarop ze snel, over haar schouder, naar hem keek. Alleen vertraging kon hem redden. ‘We hebben nog een poosje. We zien wel.’
Zucht. Stilte. Crisis.
De volgende ochtend was het niet over. Geen toast op de ontbijttafel, geen hulp toen hij de kaasschaaf niet kon vinden, een priemende wijsvinger in de richting van zijn overhemd. En hij maar raden. Knoopjes open? Das niet recht? Vlek?
Het knikje kwam toen hij zei: ‘Of moet ik een schone aan.’